Deventer – Het kost wat moeite om Francien van de Werf mee te krijgen voor een kopje koffie in Hotel Royal. Liever blijft ze samen met echtgenoot Leo achter haar kraam Wetex met kleding en nachtgoed staan. Daar staat ze nu al vijftig jaar tijdens de vrijdagochtendmarkt op de Brink. ‘De klanten op de markt zijn voor mij buren en vriendinnen.’
Eenmaal aan de cappuccino verontschuldigt Francien zich. ‘ Ik hoef niet altijd voorop te staan. Leo is de prater, hij is degene die meestal het woord voert.’ Leo was ook degene die in 1982 een man, vrouw en baby uit een brandend huis aan de rand van de Brink redde. Hij ontving hiervoor een medaille van het Carnegie Heldenfonds. Die baby van toen kreeg hij onlangs bij toeval aan de telefoon. ‘Jou heb ik uit een brandend huis getild’ kon hij eindelijk tegen haar zeggen.
Francien was veertien toen ze haar ouders op de Deventer markt ging helpen. ‘Mijn vier oudere broers en zussen werkten al op verschillende markten in het land. Iedereen hielp in het bedrijf. Daar dacht je niet over na, je deed gewoon wat je gezegd werd.’ Na vier jaar kreeg Francien van haar moeder een kraampje nachtkleding waar ze de winst van mocht houden. De winst was in een dag meer dan Leo als offset drukker in een week verdiende. Leo nam ontslag en ging ook op de markt aan het werk.
Het echtpaar bouwde in de loop der jaren een vaste klantenring op waar ze persoonlijk contact mee kregen. ‘Ik voel me soms net een kapper, daar vertellen ze ook alles tegen. We zijn echt een luisterend oor bij problemen’. Achter de kraam laat Leo kaarten en bidprentjes zien die zij van klanten kregen. Leo: ‘in de periode dat wij het zwaar hadden, waren zij er ook voor ons, net als de marktmeesters. Iedereen hier heeft ons enorm gesteund.’
Sinds de herinrichting vorig jaar staat Wetex weer tegenover het beeld van Albert Schweitzer. Die plaats is belangrijk voor Francien. ‘We stonden hier vijfendertig jaar en moesten toen naar een andere plek bij de Waag. Daar heb ik twee nachten van wakker gelegen. Ik was blij dat we na vijf jaar weer terug konden. Dit is de plek van mijn ouders, hier horen wij.’
Volgend jaar kan Francien met pensioen maar of dat gebeurt, weet ze nog niet. ‘ Ik voel me goed en voor Leo is de markt een hobby. Alleen de kou begint ons steeds zwaarder te vallen. Ik weet niet hoelang we nog doorgaan. Een leven zonder markt kan ik me eigenlijk niet voorstellen.’