In haar achteruitkijkspiegel ziet ze hem. Hij staart naar buiten. Zijn blonde plukken zijn verward en plakken nat van het zweet op zijn voorhoofd. Hij draait zich om en kijkt haar via de spiegel recht in de ogen. Aiii…, de elektriciteit schiet van haar maag, via haar hart naar haar wangen die vuurrood worden. Hij blijft haar aanstaren en trekt een mondhoek even omhoog. Dan kijkt hij weer naar buiten.
Freek Vonk is op bezoek bij de radioshow van Giel Beelen; of dat lekker wakker worden is! In de schemering van de ochtend fantaseren we over zijn bruine, gespierde schouders die spannen onder het kaki T-shirt met korte mouwen. Hij keuvelt wat tegen kinderen over kraaghagedissen, papegaaien en glibberkikkers maar die informatie verdwijnt van oor naar oor, wij dommelen verder op het ritme van Freeks stem. Totdat Giel de boel verziekt door te vragen met welk dier Freek zijn kakelverse geliefde vergelijkt. ‘Geen idee, stamelt de bioloog, ‘Een Koala beertje? Lief en schattig maar fel als het moet? Dat is wel een beetje zoetsappig hé?’ Zíj, de kakelverse liefde van Freek? De dag begint alsnog met een harde klap.
Wachten, tot het gerommel twee trappen hoger begint. Ik hoor haar tred dichterbij komen en herken het geluid van stevige voeten die niet hard maar wel duidelijk neergezet worden. Het duurt zes seconden voordat ze beneden is, op mijn deur klopt en even haar hoofd laat zien: ‘Word je wakker mam, het is tien over half.’ Ze loopt door naar de keuken, zet ze de radio aan, laat water in de koker stromen en haalt brood uit de vriezer. Deze ochtend zingt ze mee met Racoon, haar stem hoog en zuiver: ‘Een oceaan om in te vluchten, hoe lekker zou het zijn …’. Ik ben wakker.
Raf Stavast kwam als vijfde kind in het rooms katholieke gezin Stavast ter wereld. Het moment dat hij geboren werd in de koudste nacht van 1959, was het enige moment in zijn jeugd dat hij volop in de belangstelling stond. ‘Je was een ongelukje jongen’, zou zijn moeder nog vaak tegen hem zeggen, ik had niet meer op jou gerekend’.
Op 11 augustus 1962 werden in Nederland 303 mannen en 374 vrouwen geboren. Een van die vrouwen ben ik. Maakt het uit dat je op dezelfde dag geboren bent? Die vraagt houdt mij al jaren bezig. In het jaar dat we vijftig geworden zijn, is het tijd voor antwoorden.
Deze documentaire laat de journalistieke zoektocht en de resultaten ervan zien. Lukt het om ze allemaal te vinden en hoe is het met ze? Welke overeenkomsten hebben ze of zijn ze net zo verschillend als andere Nederlanders?
Verhaal in 1000 woorden over ‘de eerste keer’ voor VPRO’s Cafe de liefde
Op de avond dat Janine Martin aan haar tweede jaar op de Fotovakschool in Apeldoorn begint, is baby Jur precies vier maanden oud. Janine heeft de verzorging van Jur voor de komende uren uitgebreid met haar man Paul Schut doorgenomen.
‘Nien, nu weet ik het wel’ zegt Paul als hij om tien over half zeven zijn vrouw naar de buitendeur duwt.
‘Ga jij maar lekker foto’s maken, Jur en ik redden ons prima, ook zonder jouw tiet in de buurt’.
Hoe heerlijk is het om als stamhoofd door het leven te gaan, vader van een roedel kinderen, eerste tweede, derde worp, liever nog een harem. Willem Jan Otten verheerlijkt zich in het Essay Bij mijn veertigste verjaardag over de oneindige mogelijkheden van zijn zaad.
Wat is dat toch met mannen die veertig worden? Wat treedt er in hen dat iedere individuele zaadcel een kanshebber is voor Nobelprijs of Oscar? Alsof een kwakje zijn gewicht in goud waard is.
Ze stapt de trein in en klimt de trap op naar de bovenste verdieping. Ze neemt een alleenstaande stoel. Ze glundert door het raam heen en zwaait bescheiden naar mij, dat hoeven andere passagiers niet te zien. We voeren onze rituelen uit waarmee we elkaar laten weten hoe zeer we verbonden zijn, ongeacht de afstand die er is. Dan is ze weg en begint haar eerste scholierenfeest. Dat heet geen schoolfeest meer in haar leven.
Sammie is een mix tussen Bouvier en Labrador. Het is een grote, zwarte hond die zo op het eerste gezicht ontzag inboezemt. Toen ik hem voor het eerst ontmoette schrok ik van zijn omvang en kracht en was tegelijk gecharmeerd van zijn ontwapenende verschijning. Sammie woont nu al bijna vijf jaar bij mij. Hij heeft weinig nodig om gelukkig te zijn en schikt zich altijd naar de omstandigheden. Hij houdt ervan als de dagen volgens eenzelfde ritme verlopen.