[h5]BAM directeur Gerard van Groenewoud wint prijs voor maatschappelijk verantwoord ondernemen.[/h5]
Deventer – Op zijn tafel staat een enorme pot met Engelse drop. Hij heeft er net drie kilo in gedaan maar die zijn zo verdwenen. ‘Het maakt de drempel lager he, mensen komen makkelijker even binnen om een dropje te halen en dan wordt er van alles besproken.’
[h5]Volkskrant journaliste Evelien van Veen over interview met Rifka Lodeizen[/h5]
Zegt een vader op het hockeyveld van haar dochter: ‘ik heb vanmorgen nog een stukje van je gelezen, iets over de een of andere actrice. ’ Dat stukje, het interview met Rifka Lodeizen in Volkskrant Magazine, kostte journaliste Evelien van Veen vier dagen. Drie uur bij de actrice thuis voor het gesprek, anderhalve dag om de band uit te werken en nog eens anderhalve dag om het interview te schrijven. ‘Zo’n interview kost mij bloed, zweet en tranen maar de rest van de wereld denkt daar niet zo bij na hoor, die bladert er even doorheen.’
Deventer – Vier dagen lang muziek, theater, kunst en techniek; 1400 leerlingen die workshops volgen; 1000 jeugdige deelnemers die optredens verzorgen; 600 jeugdtheaterschoolleerlingen uit heel Nederland; 7700 volwassen bezoekers: dat was het talentenfestival Havenwerk in Deventer. Organisatoren Het Theaterschip en poppodium Het Burgerweeshuis kijken tevreden terug op de vierde editie die afgelopen dagen in het Havengebied gehouden werd.
Deventer- Het is even wennen, een biertap bij de ingang van de Lebuïnuskerk maar de uitgelaten concertsfeer rond de kansel kan het hebben. David Eugene Edwards heeft deze plek niet zomaar uitgekozen voor zijn enige optreden in Nederland. ‘Het is een voorrecht om op zo’n mooie plaats te mogen spelen’ murmelt hij na een uur. En dan is het concert al weer voorbij. Was het wel een concert of zong Edwards van onder de kansel een gemeenschap gelovigen toe?
Deventer – Vlak voor de start van de vijf kilometer is de monteur van Bos Installaties druk in gesprek met de verpleegster van het Deventer Ziekenhuis. Na het startschot van sportwethouder De Jager duurt het wel drie minuten voordat alle atleten vanaf de Brink de Keizerstraat in zijn. Monteur en verpleegster verdwijnen samen in het peloton hardlopers waaronder zowel getrainde atleten als recreanten. ’Al verzet je de rest van het jaar geen stap, hier ben je erbij’ weet Arjan Prent van het bedrijfsteam Interstap
Verhaal in 1000 woorden over ‘de eerste keer’ voor VPRO’s Cafe de liefde
Op de avond dat Janine Martin aan haar tweede jaar op de Fotovakschool in Apeldoorn begint, is baby Jur precies vier maanden oud. Janine heeft de verzorging van Jur voor de komende uren uitgebreid met haar man Paul Schut doorgenomen.
‘Nien, nu weet ik het wel’ zegt Paul als hij om tien over half zeven zijn vrouw naar de buitendeur duwt.
‘Ga jij maar lekker foto’s maken, Jur en ik redden ons prima, ook zonder jouw tiet in de buurt’.
Hoe heerlijk is het om als stamhoofd door het leven te gaan, vader van een roedel kinderen, eerste tweede, derde worp, liever nog een harem. Willem Jan Otten verheerlijkt zich in het Essay Bij mijn veertigste verjaardag over de oneindige mogelijkheden van zijn zaad.
Wat is dat toch met mannen die veertig worden? Wat treedt er in hen dat iedere individuele zaadcel een kanshebber is voor Nobelprijs of Oscar? Alsof een kwakje zijn gewicht in goud waard is.
Ze stapt de trein in en klimt de trap op naar de bovenste verdieping. Ze neemt een alleenstaande stoel. Ze glundert door het raam heen en zwaait bescheiden naar mij, dat hoeven andere passagiers niet te zien. We voeren onze rituelen uit waarmee we elkaar laten weten hoe zeer we verbonden zijn, ongeacht de afstand die er is. Dan is ze weg en begint haar eerste scholierenfeest. Dat heet geen schoolfeest meer in haar leven.
Wilp – Gehandicapten houden wel van een feestje althans, degene die ik ken wel en dat zijn er inmiddels aardig wat. In mijn eerste weken als manager in de gehandicaptenzorg, schrok ik me dood van al die aandoeningen en beperkingen. Dan moest ik huilen als ik thuis kwam, geen idee hoe soep te koken van al die ellende en nieuwigheid. Pas na maanden begon ik bewoners te kennen en besefte met het schaamrood op de kaken welke vooroordelen ik met me mee droeg.
Sammie is een mix tussen Bouvier en Labrador. Het is een grote, zwarte hond die zo op het eerste gezicht ontzag inboezemt. Toen ik hem voor het eerst ontmoette schrok ik van zijn omvang en kracht en was tegelijk gecharmeerd van zijn ontwapenende verschijning. Sammie woont nu al bijna vijf jaar bij mij. Hij heeft weinig nodig om gelukkig te zijn en schikt zich altijd naar de omstandigheden. Hij houdt ervan als de dagen volgens eenzelfde ritme verlopen.